Του Λευθέρη Πλακίδα
– Ποια ήταν τα κίνητρα σου για να κάνεις αυτό το μεγάλο ταξίδι και να τερματίσεις σε όλους αυτούς τους μαραθωνίους;
Ανήκω στην κατηγορία των δρομέων που τους αρέσουν οι «μεγάλοι» μαραθώνιοι. Μου αρέσει να τρέχω σε Μαραθωνίους πόλεων με χιλιάδες δρομείς, με θεατές σε όλη τη διαδρομή, με μουσικές μπάντες και εκδηλώσεις στις γειτονιές που περνάς και με υψηλού επιπέδου οργάνωση. Η επιλογή του στόχου έγινε τυχαία στο μαραθώνιο του Παρισιού τον Απρίλιο 2015 ανακαλύπτοντας τους 6 Major Marathons.
«Να ένας στόχος διαφορετικός από τους άλλους, που στην ολοκλήρωση του έχει μια πραγματική ξεχωριστή διάκριση και ένα μοναδικό μετάλλιο, που λίγοι μαραθωνοδρόμοι μπορούν να κατακτήσουν» ήταν η πρώτη μου σκέψη. Η αναγνώριση, η χαρά της οικογένειας μου που θα είχα καταφέρει ένα δύσκολο στόχο και το μήνυμα που θα έδινα στον 8χρονο σήμερα γιό μου, ότι μπορείς να καταφέρεις οτιδήποτε, αρκεί να το θέλεις πολύ, με έκαναν να αποφασίσω να τον πραγματοποιήσω στα επόμενα τρία χρόνια, τρέχοντας δύο μαραθώνιους κάθε χρονιά. Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να σκεφτώ τις τεράστιες δυσκολίες που κρύβονταν πίσω από την μεγάλη «αμοιβή».
Στην πορεία, βλέποντας την αγάπη των δρομέων για αυτή τη διοργάνωση, γεννήθηκαν και προστέθηκαν και άλλα παράλληλα κίνητρα. Έτσι αποφάσισα να παρακινήσω και άλλους συναθλητές μου να με ακολουθήσουν σε αυτό το ταξίδι και μαζί να διοργανώνουμε για κάθε μαραθώνιο μια φιλανθρωπική πράξη, ευαισθητοποιώντας περισσότερους συνανθρώπους μας να βοηθήσουν άτομα ή οργανώσεις που χρειάζονται τη στήριξη μας.
– Ένας Μαραθώνιος χρειάζεται από μόνος του τεράστια αποθέματα ψυχικής δύναμης. Οι έξι και μάλιστα πάντα με το άγχος να τερματίσεις πως ήταν;
«Στην αρχή όλα μοιάζουν μαγικά» όπως λέει και ένα τραγούδι. Όμως όσο πλησιάζεις προς την ολοκλήρωση του στόχου το άγχος του τερματισμού γίνεται έντονο. Έτρεξα χωρίς αυτό το άγχος στη Νέα Υόρκη, τη Βοστώνη και το Βερολίνο, αλλά στο Λονδίνο μου είχε «κολλήσει» ή ιδέα ότι δεν θα τα κατάφερνα να τερματίσω. Ευτυχώς εκεί βρέθηκε δίπλα μου ο Αλέξανδρος Παπανδρέου, που όχι μόνο με «έσπρωξε» αλλά έκανα και προσωπικό ρεκόρ. Στο Σικάγο είχα πάλι τον ίδιο φόβο και τον πλήρωσα κάνοντας έναν αργό μαραθώνιο για τα δεδομένα μου. Τέλος στο Τόκυο, που με ταλαιπωρούσε ένας ιδιαίτερα σοβαρός τραυματισμός, σε όλη τη διαδρομή μονολογούσα «υπομονή και σεβασμό στην απόσταση». Νομίζω ότι οι γύρω μου δρομείς με κοίταγαν περίεργα.
– Η αίσθηση ότι κάνεις πρωταθλητισμό στο βαθμό που σου αναλογεί, λόγω ηλικίας και φάσης ζωής σε έκανε να νοιώθεις νεότερος, δυνατός και περισσότερο ακμαίος από ότι πριν από μία δεκαετία;
Ξεκίνησα να τρέχω στα 50 μου μετά από μια διαπίστωση ενός προβλήματος υψηλής αρτηριακή πίεσης και της προτροπής του ιατρού να ασκηθώ περισσότερο. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου αθλητή. Με θεωρώ δρομέα. Σίγουρα η ενασχόληση με το τρέξιμο λειτουργεί τα τελευταία χρόνια περισσότερο ψυχοθεραπευτικά. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι καλύτερες ιδέες μου, γεννήθηκαν κατά την διάρκεια των Long Runs.
– Έχεις ένα πλεονέκτημα ως μάνατζερ, ότι ξέρεις να διοικείς άτομα και σε απαιτητικές εργασίες. Πως είναι να μανατζάρεις τον εαυτό σου σε μία τέτοια διαδρομή;
Η εμπειρία μου ως μάνατζερ σε αυτό το στόχο αποδείχθηκε το μεγαλύτερο εφόδιο, μεγαλύτερο και από αυτό της προπόνησης. Επιστράτευσα όλες τις ικανότητες του καλού μάνατζερ που διαβάζουμε στη βιβλιογραφία. Παρακίνηση: του εαυτού μου. Διαχείριση Παραπόνων: τα παράπονα από το σπίτι. Διαχείριση χρόνου: μεταξύ δουλειάς , προπονήσεων και οικογένειας. Διαχείριση προϋπολογισμού: δεν είναι και τόσο «φθηνός» στόχος. Και τέλος η εξεύρεση μιας πολυπόθητης συμμετοχής. Η δυσκολία σε αυτήν τη διοργάνωση δεν είναι να τρέξεις τις διαδρομές, αλλά να μπορέσεις να συμμετέχεις. Σκεφτείτε πως ο μαραθώνιος του Τόκυο έχει 320.000 αιτήσεις για 35.000 συμμετοχές. Στο μαραθώνιο του Λονδίνου πρέπει να είσαι γρήγορος στον να κάνεις την αίτηση, όχι στο να τρέξεις την απόσταση.
– Δεν είναι μόνο ο προπονητής και οι ατέλειωτες ώρες προπόνησης που σε κάνουν καλύτερο, αλλά και η πνευματική σου άσκηση που πέτυχες. Πώς την κατάφερες;
Χρειάζεσαι παράλληλους στόχους που μαζί με το στόχο της συμμετοχής θα σε «σπρώχνουν» να παραμείνεις ενθουσιασμένος για αυτό που έρχεται. Έτσι σε κάθε μαραθώνιο έβαζα μικρούς στόχους όπως να φτιάξω ένα προσωποποιημένο μπλουζάκι με το οποίο θα τρέχαμε εγώ και οι συναθλητές μου που συμμετείχαμε στον ίδιο μαραθώνιο. Να κάνουμε μια μοναδική φωτογράφιση και άλλα τέτοια μικρά πράγματα. Παράλληλα βάζαμε και ένα μεγάλο στόχο. Να παρακινήσουμε κόσμο να βοηθήσει το Make A Wish, Κάνε Μια Ευχή Ελλάδος ή το MDA ή τη Μαριλλένα που η οικογένεια της χρειαζόταν χρήματα για μια δύσκολη εγχείριση στη σπονδυλική της στήλη.
– Εργάζεσαι ως εμπορικός διευθυντής στη VITEX την εταιρεία που δίνει χρώμα στη ζωή πολλών. Για σένα ποια ήταν η παλέτα των χρωμάτων που σου πρόσφερε;
Η εταιρία που δουλεύω αγκάλιασε αυτή τη προσπάθεια με πολύ αγάπη. Η οικογένεια Γιαννίδη και οι συνάδελφοι πραγματικά το έζησαν και υπήρχε συνεχής παρακίνηση για να το πετύχω. Στο πρακτικό μέρος όσες βοήθειες χρειάστηκα μου προσφέρθηκαν απλόχερα. Η παλέτα λοιπόν είναι πράσινη, το χρώμα που αντιπροσωπεύει τη σιγουριά και την ελπίδα.
– Ποιος ήταν ο πιο δύσκολος μαραθώνιος που τερμάτισες;
Ο Μαραθώνιος του Τόκυο. Έτρεξα με οστικό οίδημα στον αστράγαλο που κατά τους γιατρούς θα έπρεπε απλά «να πάω μια άλλη φορά». Το πρόγραμμα που μου είχε δώσει ο προπονητής μου Νίκος Πολιάς ήταν να περπατάω 1 χλμ και να τρέχω 5 χλμ αρκετά αργά. Σε μια εύκολη επίπεδη διαδρομή εγώ «τα είδα όλα».
– Ποιο μαραθώνιο θα ξαναέτρεχες με χαρά και γιατί;
Νομίζω το Μαραθώνιο της Βοστώνης. Αν και είναι η δυσκολότερη διαδρομή από τους 6, η πόλη τον έχει βάλει μέσα στο DNA της. Όταν τερμάτισα, παρόλο που ήμουν κατάκοπος από τη προσπάθεια, απλά ήθελα να μην έχει τελειώσει. «Το μεγαλύτερο αθλητικό πάρτι», έλεγα σε όσους με ρώταγαν πως ήταν στη Βοστώνη.
– Τι διαφορές εντόπισες από μαραθώνιο σε μαραθώνιο και σε ποιο επίπεδο;
Αυτοί οι Μαραθώνιοι είναι μοναδικοί. Ο καθένας για τους δικούς τους λόγους. Η Νέα Υόρκη χαρακτηρίζεται από την καταπληκτική διάθεση και τον όγκο των θεατών. Το Λονδίνο από την διάθεση των δρομέων. Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχει βραβείο για το ευφάνταστο κουστούμι του δρομέα. Τρέχουν δίπλα σου δεκάδες Badman και Superman. Το Τόκυο είναι μοναδικό για την οργάνωση του. Κάποιος μπροστά μου έπεσε τραυματισμένος και αμέσως 30 εθελοντές δημιούργησαν ένα ανθρώπινο τρίγωνο γύρω του για να τον προστατεύσουν από του υπόλοιπους δρομείς και να αφήσουν χώρο για τους γιατρούς να τον βοηθήσουν.
– Έξι μαραθώνιοι σε όλον τον κόσμο, αλλά δεν είναι ο Κλασικός μέσα σε αυτούς. Εσύ όμως τον έχεις και αυτόν. Άρα έχεις προβάδισμα.
Όσο και αν τα τελευταία χρόνια η Αθήνα έχει κάνει τεράστια βήματα, φοβάμαι πως απέχει πολύ ακόμη από το να θεωρηθεί major. Μην παραγνωρίζουμε πως πέρα από το καθαρά αθλητικό μέρος υπάρχει και μια καλοστημένη εμπορική μηχανή η οποία κάνει τζίρο περισσότερο από 2 δις δολάρια κάθε χρόνο. Έχω τρέξει την Αθήνα τρεις φορές. Για μένα η Αθήνα είναι ο Major μαραθώνιος της καρδιάς μου. Δεν ντρέπομαι να σου πω πως κάθε φορά που βλέπω το Καλλιμάρμαρο τερματίζοντας, θέλω να κλάψω και πίστεψε με δεν είναι από την κούραση.
– Για έναν πενηντάρη που τρέχει λίγα χρόνια η ευχή είναι να συνεχίσει για πάντα. Τι έχεις στερηθεί και τι σου έχει προσφέρει το τρέξιμο από την ημέρα που το έβαλες στη ζωή σου;
Η προσφορά του τρεξίματος είναι πραγματικά μεγάλη. Μου πρόσφερε καλύτερη υγεία, μου γνώρισε νέους φίλους, μου έδειξε νέους προορισμούς, με έθεσε νέους στόχους και ενδιαφέροντα, μου άνοιξε νέους δρόμους διαφυγής από τη καθημερινότητα, μου έδωσε την ευκαιρία να ανακαλύψω έναν ακόμη λόγο για να ταξιδέψω, γέμισε με καθαρό αέρα όχι μόνο τα πνευμόνια μου αλλά και τις σκέψεις μου. Θέλω να πιστεύω πως μου έδωσε την ευκαιρία να βρω μεγαλύτερη ισορροπία στη καθημερινή μου ζωή. Δεν νοιώθω ότι στερήθηκα κάτι σημαντικό καθώς όλα αυτά τα τρεξίματα τα έκανα με διάθεση, σαν να ήταν αυτά που μου έλλειπαν. Τώρα που το καλοσκέφτομαι μάλλον στερήθηκα μερικά τσίπουρα με φίλους.
– Είναι κάτι που χρησιμοποιείς και ποιο είναι αυτό, όταν θέλεις να παρακινήσεις κάποιον να ξεκινήσει να τρέχει;
Η προσωπική μου ιστορία.
Ένα τηλεφώνημα της συζύγου μου Μαρίνας Σωφρόνη στο πολυνίκη μαραθωνοδρόμο και προπονητή Νίκο Πολιά. Η συνάντηση μου μαζί του στον Εθνικό κήπο όπου μετά από ένα δοκιμαστικό τρέξιμο με ρώτησε:
– «Τι θέλεις να καταφέρεις με το τρέξιμο;»
– «Να ρίξω τη πίεση» του απάντησα. Εκείνος χαμογέλασε και μετά από δύο χρόνια βρέθηκα να τρέχω στη 5η Λεωφόρο του Μανχάταν και να τερματίζω κάτω από τη πύλη του Μαγδεμβούργου στο Βερολίνο.
Το τρέξιμο τελικά είναι τόσο εύκολο και τόσο φυσικό να το κάνεις που απλά χρειάζεται να βάλεις τα παπούτσια σου και να σηκωθείς από το καναπέ σου.
