του Λευθέρη Πλακίδα
Πότε μπήκε το τρέξιμο στη ζωή σου και πόσο χρόνο αφιερώνεις για να γυμνάζεσαι;
Πάντα μου άρεσε να γυμνάζομαι και προσπαθούσα να βρίσκω χρόνο να το κάνω. Το 2008 «ανακάλυψα» το τρέξιμο και έκτοτε δεν το άφησα. Όταν περνούσε μέρα και δεν έτρεχα, νόμιζα ότι ήταν χαμένη μέρα. Υπήρχε περίοδος που έτρεχα 7 ημέρες την εβδομάδα για μια ώρα τουλάχιστον.
Πού τρέχεις συνήθως και πόσο;
Επιλέγω να βγάζω νέες διαδρομές, αλλά πάντα στο κέντρο της Αθήνας. Μου αρέσει να τρέχω σε γνώριμα μέρη. Εκεί δηλαδή που μπορεί να περπατάω το πρωί κάνοντας τις δουλειές μου, να τρέχω το βράδυ. Συνήθως πλέον τρέχω τρεις φορές την εβδομάδα από μια ώρα. Οι υποχρεώσεις βλέπεις!
Τι είναι αυτό που σου άλλαξε τη ζωή με το τρέξιμο;
Διάθεση κατά βάση. Με επηρεάζει πολύ το τρέξιμο. Με ανεβάζει. Νιώθω ευεξία κάθε φορά που τελειώνω την προπόνηση, μια γλυκιά κούραση. Είναι μια βαλβίδα αποσυμπίεσης σε μια έντονη καθημερινότητα. Βέβαια, είναι πολύ βασικό και το θέμα της υγείας.
Θα τρέξεις για πρώτη φορά στα 10 χιλιόμετρα στην Αθήνα και είσαι διαβητικός (τύπου Ι) με ινσουλίνη σε καθημερινή βάση. Πόσο σε βοηθάει το τρέξιμο και ο αθλητισμός για να ελέγχεις το διαβήτη;
Για να τα πηγαίνεις καλά με το διαβήτη πρέπει να τα πηγαίνεις καλά και με τη γυμναστική. Το τρέξιμο βοηθάει πάρα πολύ όλους εμάς του διαβητικούς να έχουμε «καλή ζωή». Ενώ πάντα γυμναζόμουν απέφευγα το τρέξιμο με τον φόβο της υπογλυκαιμίας. Η αερόβια άσκηση μπορεί να προκαλέσει υπογλυκαιμία στους διαβητικούς. Η αλήθεια είναι όμως πως αν ελέγχεσαι με συνέπεια όταν τρέχεις η ζωή σου αλλάζει. Από τότε που ξεκίνησα ελέγχω απόλυτα το διαβήτη μου. Υπάρχουν πολλοί επαγγελματίες αθλητές, με πολλές διακρίσεις οι οποίοι πάσχουν από διαβήτη και ποτέ δεν επηρεάστηκαν από αυτό.
Είχες ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα και έμεινες σε αναπηρικό καρότσι πολύ καιρό. Πως είναι από εκείνη τη φάση τώρα να τρέχεις;
Δύσκολη εμπειρία αλλά ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Όταν μετά από το πολύωρο χειρουργείο, άνοιξα τα μάτια μου και είδα τον γιατρό το πρώτο πράγμα που τον ρώτησα ήταν αν θα μπορέσω να ξανατρέξω. Μου φαινόταν αδιανόητο να μην μπορώ. Έκανα μεγάλη προσπάθεια να επανέλθω και χρειάστηκε πολύς κόπος αλλά τα κατάφερα. Πέρυσι, ένα χρόνο σχεδόν από το ατύχημα και λίγους μήνες αφού είχα σηκωθεί από το αναπηρικό καρότσι έτρεξα τα 5 χιλιόμετρα. Όταν τερμάτισα άρχισα να κλαίω. Ήταν ένα συναίσθημα που δεν είχα ξαναζήσει και αδυνατώ να το μεταφέρω. Φέτος νιώθω πιο δυνατός και θα τρέξω το 10άρι. Του χρόνου ελπίζω να κάνω την κλασσική διαδρομή.
