Οι πρωταθλητές είναι όλοι μία ομάδα

του Λευθέρη Πλακίδα
φώτο: Άγγελος Ζυμάρας & Νίκος Καρανικόλας

Τα χρυσά μετάλλια των πρωταθλητών, φέρνουν δημοσιότητα, προσελκύουν χορηγούς, κάνουν ελκυστικό το στίβο στους γονείς για να στείλουν τα παιδιά τους. Είναι πολύ σημαντικό να διακρίνονται οι αθλητές, να κερδίζουν χρόνο στα Μ.Μ.Ε. και να μαθαίνει ο κόσμος τη διαδρομή τους για να φτάσουν στις ψηλότερες διακρίσεις. Μαζί τους αναδεικνύεται και η προσφορά των προπονητών που είναι πολύτιμη και αναντικατάστατη. 

Αυτό που πρέπει να θυμούνται και να ξέρουν όλοι, ότι και οι υπόλοιποι αθλητές, εκείνοι που δε μπαίνουν στην οκτάδα ή στην πεντάδα, αλλά καταφέρνουν να βρίσκονται στα μεγάλα πρωταθλήματα του εξωτερικού, είναι εξίσου πολύτιμοι όσο και οι πρωταθλητές των μεταλλίων. Γιατί και όλα αυτά τα παιδιά μπορούν να γίνουν πρώτοι κάποια στιγμή. Βλέπουν την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη που το πέτυχε στα 38 και σκέφτονται ότι έχουν χρόνια μπροστά τους. Οι αθλητές φαινόμενα όπως ο Τεντόγλου και η Τζένκο είναι σημαντικό να υπάρχουν για να έχουν κίνητρα κάποιοι έφηβοι για να συνεχίσουν.

Η πλειοψηφία των αθλητών όμως παρατηρεί την Κατερίνα Στεφανίδη. Που έφτασε στα 24 της στην πρώτη της διάκριση και συνεχίζει στα 32 της να είναι πρωταγωνίστρια. Αυτός είναι ο στόχος των αθλητών που κάνουν υψηλό πρωταθλητισμό. Να καταφέρουν να μείνουν μετά τα 22, 23 για να μπορέσουν να έχουν την περίφημη κοινωνική εμπειρία, την ωριμότητα από μεγάλους αγώνες, τη ψυχολογία από έντονες στιγμές που μόνο όταν περνάει η ηλικία μπορείς να αποκτήσεις. Αυτός είναι ο στόχος. Να μείνουν οι αθλητές και να έχουν κίνητρα, μετά από αυτήν την ηλικία. Να υπάρχει τρόπος να καλύπτονται τα έξοδα τους. Να ρισκάρουν οι χορηγοί και να έχουν μαζί με τους σταρ και έναν ή δύο που να τους χορηγούν χωρίς να περιμένουν άμεσα αποτελέσματα. 

Αλλά και η πολιτεία να βρει τρόπους να προβάλλει αυτά τα παιδιά και να στηρίζει τα περιφερειακά τους έξοδα. Προπονητές, γιατροί, φυσιοθεραπείες, διατροφή, διαμονές. Οι περισσότεροι αθλητές γεννιούνται και εξελίσσονται στην επαρχία. Πάντα συνέβαινε αυτό. Απλά πλέον είναι κάτι που φαίνεται ότι συνδέεται και με τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Είναι ο αθλητισμός επιβίωσης που τον συναντάμε στις αφρικάνικες χώρες, που μέσα από τον αθλητισμό μπορούν να συντηρούν όχι μόνο την οικογένεια τους, αλλά και ολόκληρα χωριά. 

Η Τζένκο ονειρευόταν αυτή τη διάκριση για να σταματήσει η μαμά της να εργάζεται ως καθαρίστρια. Εκεί βρίσκεται η περιοχή που πρέπει να επενδύσει ο ΣΕΓΑΣ και η πολιτεία. Σε αυτά τα παιδιά που μέσω του αθλητισμού, ξέρουν οτι θα αλλάξει η ζωή τους. Να έχουν τη σωστή καθοδήγηση για να σπουδάσουν, να έχουν τη δυνατότητα να τους κάνει κάποιος ενημέρωση πως να επικοινωνούν με τα Μίντια, με τους χορηγούς, να διαχειρίζονται τη δημοσιότητα. 

Ο αντιπρόεδρος του ΣΕΓΑΣ ο Κώστας Κεντέρης αναφέρθηκε σε αυτά τα παιδιά και είναι μέσα στο σχεδιασμό που έχει η Ομοσπονδία. Η παρακαταθήκη που αφήνουν τα χρυσά μετάλλια και το αργυρό της Στεφανίδη είναι τεράστια. Για να μπορεί να βασιστεί εκεί η επόμενη μέρα. Να γίνονται τα πανελλήνια πρωταθλήματα ελκυστικά στον κόσμο. Να συμμετέχουν πολλοί αθλητές, να τους παρακολουθεί πλήθος κόσμου στην κερκίδα, αλλά και να μαθαίνουν μέσω των Μίντια τις επιτυχίες τους όσο δυνατόν περισσότεροι. 

Για να μη φτάνουμε να ακούγεται το επίθετο της Ντρισμπιώτη και να τους φαίνεται ως νομπελίστρια λόγω ότι δεν είχαν ακούσει ποτέ για εκείνη. Και κατέκτησε δύο χρυσά. Ένα χρόνο πριν ήταν στην 8η θέση στους Ολυμπιακούς και λίγες εβδομάδες πριν μόλις 4η στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και πρώτη Ευρωπαία. Αναμενόμενη η θέση της ήταν για κάποιους, αν και στην αθλητισμό τίποτα σίγουρο δεν υπάρχει. Δίπλα της στην εκκίνηση είχε και άλλα δύο κορίτσια. Την Χριστίνα Παπαδοπούλου και την Έφη Κουρκουτσάκη. Μπορεί να μη φτάσουν ποτέ στην ύψιστη διάκριση των δύο χρυσών μεταλλίων. Αλλά καλό θα είναι να τις υποστηρίζουμε για άλλα 10 χρόνια για να εξαντλήσουν όλες τις πιθανότητες να συμβεί. Αν το κάνουμε για όλους τους αθλητές σίγουρα θα έχουμε καλύτερες συνθήκες για τους πολλούς και μεγαλύτερη διάρκεια ζωής των πρωταθλητών.