του Λευθέρη Πλακίδα
φωτογραφία: Άγγελος Ζυμάρας
– Πώς ξεκίνησες να τρέχεις;
Ξύπνησα ένα πρωί και είπα “δεν πάω για τρέξιμο;”. Και πήγα. Έτσι απλά, όπως έτσι απλό είναι και το τρέξιμο. Βάζεις ένα ζευγάρι αθλητικά και παίρνεις τους δρόμους. Βέβαια αν κάτσω και το υπεραναλύσω θα σου πω ότι ήμουν στα mid-late 30’s μου, στην ηλικία που αρχίζουν και σε πιάνουν τα υπαρξιακά σου, και συνειδητοποιείς ότι μεγαλώνεις και θες να πείσεις πρώτα απ’ όλα τον εαυτό σου και μετά τους άλλους ότι είσαι ακόμα πιτσιρίκα, και ότι αν θες στα 40 σου να ξεκινήσεις το τρέξιμο, μπορείς. Άνετα.
– Τι οφέλη έχεις δει από την ενασχόληση σου με το τρέξιμο;
Καταρχάς είδα τρομερή αλλαγή στο σώμα μου. Παρόλο που πάντα ήμουν σχετικά αδύνατη, μετά από 2 γέννες και μια σε γενικές γραμμές καθιστική ζωή, συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ πλέον να μην γυμνάζομαι καθόλου, να τρώω ότι θέλω και να μην παίρνω γραμμάριο όπως στα 20 μου. Ήταν μεγάλο σοκ για μένα… Μετά από τον πρώτο μήνα συστηματικού τρεξίματος πάντως, όλα κούμπωναν πιο εύκολα. Κυριολεκτικά. Επίσης, έφτιαξε η διάθεσή μου. Ξεκίνησα να τρέχω σε μία περίοδο που δεν την λες και την καλύτερη της ζωής μου και το τρέξιμο λειτούργησε λίγο σαν ψυχοθεραπεία. Ήμουν εγώ και ο εαυτός μου – me, myself and I – και τα πηγαίναμε πολύ καλά. Το τρέξιμο στο ΟΑΚΑ με έκανε να αγαπήσω την ηρεμία, την άπλα, την ελευθερία, τον ήχο των βημάτων μου στο χώμα. Το τρέξιμο στον Υμηττό με έκανε να αγαπήσω την φύση, το πράσινο, το βουνό, απολάμβανα τον ήχο της ανάσας μου και το κελάηδισμα των πουλιών. Μικρά πράγματα που ξαφνικά συνειδητοποιείς πόσο σπουδαία είναι και πόσο σε γεμίζουν.
– Τι δυσκολίες συνάντησες στην αρχή;
Η βασική δυσκολία ήταν… να τρέξω. Ξεκίνησα το 2012 και μέχρι τότε η τελευταία συστηματική μου ενασχόληση με την γυμναστική ήταν στο σχολείο. Οπότε την πρώτη φορά που βγήκα στους δρόμους, μετά τα πρώτα 400 μέτρα άρχισα να αναρωτιέμαι αν θα με βρει κανείς σωριασμένη στον δρόμο στις 7 το πρωί – γιατί να σημειώσουμε ότι το έκανα και αυτό, ένας άνθρωπος που αγαπάει τόσο πολύ τον ύπνο ξύπναγε στις 6.30 το πρωί να πάει για τρέξιμο πριν ξυπνήσουν τα παιδιά. Τα 400 μέτρα έγιναν 1.000 τα 1.000 μ. έγιναν δύο χιλιόμετρα., τα δύο έγιναν πέντε και πάει λέγοντας. Περιέργως δεν σωριάστηκα καμία φορά.
– Όταν τερμάτισες τον πρώτο σου αγώνα πως ήταν η εμπειρία; Και πως όταν έφτασες να τερματίζεις ημιμαραθώνιο;
Ξεκίνησα να τρέχω Σεπτέμβρη του ΄12 χαλαρά και ο πρώτος επίσημος αγώνας που πήρα μέρος ήταν τον Ιανουάριο του ΄13. Σκυταλοδρομία 2χ10 στον Αγώνα Δρόμου Υγείας στον Άγιο Κοσμά. Σκυταλοδρομία, δηλαδή δεν τρέχεις μόνος σου, έχεις και ζευγάρι που πρέπει να του δώσεις την σκυτάλη και να συνεχίσει τον αγώνα. Οπότε δεν παίζει να τα παρατήσεις και να πας για καφέ, δεν μπορείς να απογοητεύσεις τον συν-δρομέα σου, σφίγγεις τα δόντια και συνεχίζεις. Και τα κατάφερα, το έβγαλα το δεκάρι. Και ένιωσα σαν να κατακτώ την πρώτη θέση στους Ολυμπιακούς, το πλήθος ζητωκραύγαζε – προφανώς όχι για μένα – και ήταν η πρώτη φορά που πραγματικά αισθάνθηκα ότι έκανα έναν άθλο. Και το φοβερό είναι ότι το αισθάνομαι κάθε φορά που τρέχω. Όταν τερμάτισα τον πρώτο μου ημιμαραθώνιο, ένιωσα απίστευτη συγκίνηση. Εγώ που μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν πήγαινα ούτε στο περίπτερο χωρίς το αυτοκίνητο μου, κατάφερα να τρέξω 21 χλμ. Τερμάτισα στο Καλλιμάρμαρο, απίστευτο δέος. Έτρεξα σε έναν αγώνα μαζί με κορυφαίους δρομείς μεγάλων αποστάσεων. Φυσικά αυτοί τερματίζουν στο 1/3 του χρόνου που κάνουμε οι λοιποί θνητοί, αλλά τι συναίσθημα να ξέρεις ότι στην εκκίνηση είμαστε σχεδόν ίσοι!
– Πόσο επηρεάστηκαν τα παιδιά σου από το γεγονός ότι εσύ τρέχεις και τα έχεις πάρει μαζί σου και σε αγώνες;
Εύχομαι τα παιδιά μου να αγαπήσουν το τρέξιμο όσο το αγάπησα κι εγώ. Δεν θέλω να το δουν ανταγωνιστικά, δεν με ενδιαφέρουν οι πρωτιές. Θέλω να μάθουν να αγαπούν τον αθλητισμό και να αναγνωρίζουν τα οφέλη του. Βλέποντας με να πηγαίνω τακτικά για τρέξιμο, έχουν συνειδητοποιήσει ότι είναι μέρος της ζωής μου, όχι μια πολυτέλεια αλλά κάτι που έχω ανάγκη να κάνω όπως το φαγητό και ο ύπνος. Προσωπικά, από τις μεγαλύτερες χαρές όταν παίρνω μέρος σε αγώνες είναι να βλέπω τα παιδιά μου στον τερματισμό, το βλέμμα της περηφάνιας και του θαυμασμού που έχουν στα πρόσωπα τους. Έχουν τρέξει και αυτά αρκετές φορές σε αγώνες, μάλιστα έχουμε τρέξει 2 φορές παρέα 5 χλμ. Με χαλαρό ρυθμό και κουβεντούλα. Έχουν ξεκινήσει να κάνουν προπονήσεις στίβου αλλά χωρίς να συμμετέχουν επίσημα σε αγώνες. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να το κάνουν με χαρά και να το αγαπήσουν και το γεγονός ότι δεν έχουν γκρινιάξει ούτε μία φορά πριν την προπόνηση μου δείχνει ότι το έχουμε καταφέρει.
– Είναι κάτι που θα ήθελες να κάνεις στο τρέξιμο;
Όταν ξεκίνησα το τρέξιμο είχα πει ότι δεν καταλάβαινα γιατί ο κόσμος τρέχει Μαραθώνιο. Γιατί να καταπονήσεις τόσο πολύ το σώμα σου; Γιατί δεν αρκεί ένα δεκαράκι; Δεν το λες και λίγο. Βέβαια, τώρα που έχω τρέξει σε 2 ημιμαραθωνίους, η αλήθεια είναι ότι έχω γλυκαθεί. Αρχίζει και μπαίνει το μικρόβιο στο μυαλό σου ότι επ, θα μπορούσα ίσως να τα καταφέρω. Επίσης ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι η πλειοψηφία των φίλων και γνωστών που ξεκινήσαμε να τρέχουμε μαζί έχει τρέξει τουλάχιστον έναν μαραθώνιο. Κάποιοι το τερματίζουν και αρχίζουν και πιάνουν τους μαραθώνιους άλλων Ευρωπαϊκών πόλεων ή ακόμα και εκτός των ορίων της Ευρώπης. Για να μην πιάσω τους φαν του ορεινού τρεξίματος, τους Ironman και λοιπά. Βλέπω γνωστούς στον δρόμο και πιάνω τον εαυτό μου να ομολογώ με κατεβασμένο κεφάλι ότι έχω τρέξει απλά έναν φτωχό ημιμαραθώνιο και νιώθω να με κοιτάνε με οίκτο. “Ααα ημιμαραθώνιο! εντάξει δεν πειράζει…καλό είναι κι αυτό”. Αστειεύομαι προφανώς, ακόμα και ένα και δύο χιλιόμετρα να τρέχεις τακτικά μόνο προς όφελος σου είναι αλλά ναι, θα ήθελα να τρέξω κάποια στιγμή έναν μαραθώνιο. Και αφού ολοκληρώσω αυτό το πακέτο τρεξίματος να επεκταθώ στο τρίαθλο.
– Συνδυάζεις δουλειά γραφείου, οικογένεια με δύο παιδιά, ζωγραφική με συμμετοχές σε εκθέσεις και κάνεις και τρέξιμο. Χωράνε όλα τελικά;
Όλα χωράνε αν τα αγαπάς και τα κάνεις με την καρδιά σου. Κάτι που επίσης βοηθάει είναι το να μην κοιμάσαι. Πέραν της πλάκας, φυσικά τα παιδιά είναι η προτεραιότητα μου αλλά δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τη ζωγραφική και το τρέξιμο. Ένα από τα προτερήματα του τρεξίματος είναι ότι μπορείς να το κάνεις ότι ώρα θέλεις και για όση ώρα θέλεις. Καθώς τα παιδιά σε αυτή την ηλικία έχουν αρκετές εξωσχολικές δραστηριότητες, βρίσκω ευκαιρία και αντί να τα περιμένω να τελειώσουν κουτσομπολεύοντας με τις υπόλοιπες μαμάδες, τις αποφεύγω διακριτικά και πάω για τρέξιμο. Οπότε δεν στερούμαι χρόνο με τα παιδιά μου για το τρέξιμο και παράλληλα επωφελούμαι από τον “νεκρό” χρόνο του μπαλέτου, αγγλικών κλπ κάνοντας κάτι που αγαπάω. Η ζωγραφική μπαίνει στο πρόγραμμα τα βράδια, αφού τα παιδιά κοιμηθούν. Και φυσικά χρειάζεσαι και το οικονομικό background για να τα απολαμβάνεις όλα αυτά οπότε εκεί έρχεται να βοηθήσει η πρωινή δουλειά γραφείου. Ευτυχώς μέσα στην εικόνα βρίσκονται και δύο υπέροχες γιαγιάδες που έχουν αναλάβει το μαγείρεμα οπότε όλα δουλεύουν ρολόι. Προφανώς πρέπει να θυσιάσεις κάποιον ρόλο για να τα προλάβεις όλα, στην περίπτωση μου είναι αυτός της νοικοκυράς.
-Είχες ασχοληθεί με τον αθλητισμό σε μικρή ηλικία και γιατί δε συνέχισες μεγαλώνοντας;
Έκανα στίβο στο σχολείο και μάλιστα τα πήγαινα αρκετά καλά, με προπονητές να έχουν πλησιάσει τους γονείς μου για να ασχοληθώ με τον πρωταθλητισμό. Καλώς ή κακώς οι γονείς μου τότε θεώρησαν ότι το πρόγραμμα προπονήσεων σε αυτό το επίπεδο ήταν εξοντωτικό για παιδιά της ηλικίας μου οπότε η καριέρα μου στα τερέν έληξε νωρίς. Δυστυχώς σαν μητέρα κι εγώ τώρα, βλέπω μεγάλη ανταγωνιστικότητα μεταξύ των παιδιών που ξεκινάει σε πολλές περιπτώσεις από τους ίδιους τους γονείς. Οι προπονήσεις είναι πολλές φορές εξαντλητικές και τα παιδιά μπαίνουν από πολύ νωρίς στο κυνήγι διακρίσεων. Στις περισσότερες περιπτώσεις ‘καίγονται’ από μικρή ηλικία, από την υπερβολική πίεση και τις υπερβολικές απαιτήσεις με αποτέλεσμα συχνά να αντιπαθήσουν την άθληση και να απομακρυνθούν από αυτή. Ευτυχώς γίνονται διάφορες δράσεις πλέον για να φέρουν τα παιδιά κοντά στον αθλητισμό με την μορφή παιχνιδιού ώστε να γίνει πιο ελκυστικός ο αθλητισμός σε αυτές τις μικρές ηλικίες και να μάθουν να τον αγαπούν. Χαίρομαι που βλέπω ότι το δρομικό κίνημα στην Ελλάδα έχει μεγάλη ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια, ο κόσμος αγάπησε το τρέξιμο στον δρόμο, σε αντίθεση με τον διάδρομο, έχει γίνει μέρος της ζωής του. Άνθρωποι που δεν πίστευες ποτέ ότι θα περπατήσουν πάνω από 100 μέτρα τρέχουν μαραθώνιους, αυτός ο ένας που βλέπαμε όταν μεγαλώναμε στα ’90s να τρέχει και αναρωτιόμασταν τι να έπαθε ο δύστυχος, τώρα πια έχει γίνει χιλιάδες ένας, ένα καθημερινό φαινόμενο τόσο φυσικό και ελκυστικό.
