του Λευθέρη Πλακίδα
φωτογραφία: Άγγελος Ζυμάρας
«Πήγαινε μέχρι εκεί που φτάνει το βλέμμα σου. Μόλις φτάσεις θα δεις ότι μπορείς να πας και παρακάτω». Αυτή τη φράση την είχα διαβάσει σε μια συνέντευξη ενός κορυφαίου Έλληνα ορειβάτη, του Μιχάλη Στύλλα, τον οποίο γνώρισα μετέπειτα και μου διευκρίνισε ότι αυτό που έλεγε δεν αφορούσε το βουνό. «Γιατί μετά από εκεί που φτάνει το βλέμμα σου μπορεί να έχει γκρεμό» μου είχε εξηγήσει γελώντας. Τα λόγια του όμως μου άρεσαν και όταν ένας συνάδελφος και φίλος, μου πρότεινε να γίνω μέλος της Wind Running Team και να τρέξω για πρώτη φορά σε έναν αγώνα δρόμου, δέχθηκα και δοκίμασα.
Δεν πήρα βέβαια μέρος αμέσως στα 42 χιλιόμετρα. Ήθελα πρώτα να δω αν «φτάνοντας εκεί που φτάνει το μάτι μου θα μπορούσα να πάω και παρακάτω». Έτσι πήρα μέρος για πρώτη φορά στον αγώνα των 10 χιλιομέτρων του Αλεξάνδρειου Δρόμου στη Θεσσαλονίκη και διαπίστωσα, ότι τερματίζοντας, «μπορούσα να πάω και παρακάτω» . Το επιβεβαίωσα και την επόμενη χρονιά, δοκιμάζοντας και πάλι τον αγώνα των 10 χιλιάδων μέτρων στον Αλεξάνδρειο Δρόμο και πάλι σαν μέλος της Wind Running Team.
Η κοινωνική προσφορά της συγκεκριμένης ομάδας, ήταν ένα ακόμη κίνητρο για μένα ώστε να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου. Θα έλεγα ότι ένιωσα περήφανος που φορούσα μια φανέλα που έγραφε, «ΕΛΕΠΑΠ» την πρώτη χρονιά και «Ελληνικό παιδικό χωριό στο Φίλυρο» τη δεύτερη. Ένιωσα περήφανος όταν τερμάτισα και με τον δικό μου τερματισμό, ήξερα ότι εξασφάλιζα κάποια χρήματα για τα δύο αυτά ιδρύματα. Φέτος, κατέβασα τον χρόνο μου κατά δύο λεπτά συγκριτικά με πέρυσι, τρέχοντας μάλιστα σαν ξυπόλητος, με τα 5 Finger. Τερματίζοντας, κατάλαβα ότι όχι μόνον μπορούσα να πάω και παρακάτω, αλλά ήθελα να πάω και παρακάτω.
Έτσι αποφάσισα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου σε κάτι μεγαλύτερο. Για μένα μεγαλύτερο, είναι να τερματίσω στο Καλλιμάρμαρο. Ο κλασσικός Μαραθώνιος της Αθήνας, αποτελεί όνειρο ζωής για πολλούς ανθρώπους. Το ίδιο αποτελεί πλέον και για μένα που προπονούμαι και περιμένω με ανυπομονησία, να δοκιμάσω τα συναισθήματα που σου προκαλεί ο τερματισμός σε ένα τόσο σημαντικό για τον παγκόσμιο αθλητισμό στάδιο.
Στη ζωή μου έχω τερματίσει αρκετούς αγώνες, όχι τρεξίματος, αλλά κολύμβησης, αφού έπαιζα πόλο και στη συνέχεια έπαιρνα μέρος σε αγώνες μεγάλων αποστάσεων σε ανοικτή θάλασσα. Έχω τερματίσει δύο φορές τον διάπλου του Τορωναίου κόλπου, δύο φορές τον διάπλου του Θερμαϊκού και σε αρκετούς άλλους μικρότερους αγώνες. Η διαφορά της κολύμβησης με το τρέξιμο, είναι ότι όταν κολυμπάς είσαι μόνος σου. Οι εικόνες που έχεις είναι από τα ύφαλα του σκάφους συνοδείας και αυτές από τις ακτίνες του ήλιου να χάνονται στην άβυσσο από κάτω σου. Το που καταλήγουν οι ακτίνες όταν χάνονται από το βλέμμα σου ή το τι υπάρχει από κάτω σου, το φτιάχνεις εσύ στο μυαλό σου με την φαντασία σου. Όταν όμως τρέχεις, δεν είσαι μόνος σου. Στις άκρες του δρόμου υπάρχει κόσμος που σε χειροκροτεί δίχως να σε γνωρίζει. Σε εμψυχώνει και ας ξέρει ότι δεν είσαι ούτε πρώτος, ούτε αθλητής μεγάλων αξιώσεων. Σε χειροκροτεί και σου δίνει δύναμη, γιατί τόλμησες να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου και να νικήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Να ξεπεράσεις την κούραση, κάποιον πόνο που θα εμφανιστεί ξαφνικά, την απογοήτευση ότι σε περνάνε πιο γρήγοροι δρομείς και μένεις προς το τέλος. Σε χειροκροτούν γιατί σε τέτοιου είδους αγώνες, νικητές είναι όλοι όσοι συμμετέχουν”.
