του Λευθέρη Πλακίδα
Powered by Eurolamp
Ο Νόλε Τζόκοβιτς δεν πέτυχε να κατακτήσει μόνο το χρυσό μετάλλιο στο τένις, στους 33ους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι. Ούτε να γίνει ένας από τους πέντε τενίστες στην ιστορία που καταφέρνει να έχει στην κατοχή του όλα τα γκραν σλαμ και ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο. Το πέτυχε έχοντας κλείσει τα 37 του χρόνια. Μετά από μία δυνατή μάχη με τον Κάρλος Αλκαράθ τον τενίστα που έρχεται με ορμή για να συνεχίσει όλα όσα έχτισαν οι τρεις τεράστιοι την τελευταία 20ετία. Από τον Φεντερέρ και τον Ναδάλ και με τον Τζόκοβιτς να αντέχει ακόμη, ήταν και ο Μάρει για κάποια χρόνια μαζί τους, δεν άφησαν άλλον να μπει. Πλέον ο νεαρός Ισπανός θα κάνει όλα όσα χρειάζονται για να πάρει τη σκυτάλη και να προχωρήσει και εκείνος στο δρόμο των επιτυχιών.
Στον τελικό δεν ήταν εύκολο να κερδίσει τον Τζόκοβιτς που το ήθελε πολύ. Ο Αλκαράθ πιο γρήγορος, πιο δυνατός, πιο εκρηκτικός φαινόταν ότι θα μπορούσε να πετύχει τη νίκη. Αλλά ο Σέρβος αθλητής φαινόμενο δεν θα άφηνε την ευκαιρία να χαθεί. Με τεράστια προσωπικότητα και έναν χαρακτήρα που είναι για έρευνα, κράτησε τη ψυχραιμία του και τη συγκέντρωση του ακόμη και όταν ο αντίπαλος του, έκανε μικρά τενιστικά θαύματα.
Η νίκη πανηγυρίστηκε ανάλογα και η εικόνα του που θα μου μείνει αξέχαστη είναι ότι έπεσε στο χωμάτινο τερέν και έτρεμε. Από την ένταση, την κούραση, την ανακούφιση ότι τελείωσε όλο αυτό.
Είναι απίθανο αυτό που ζουν οι αθλητές σε αυτό το επίπεδο. Πώς τα καταφέρνουν να αντέχουν με τόση πίεση και με τέτοιες απαιτήσεις. Το δε θέαμα που πρόσφεραν ήταν μαγικό. Η χαρά του αθλητισμού στα καλύτερα της.
