Του Λευθέρη Πλακίδα
photo credit: Νίκος Καρανικόλας (φωτογραφία του Τεντόγλου)
photo credit: Άγγελος Ζυμάρας (φωτογραφίες του Πομάνσκι και της Ντρισμπιώτη
Τα βλέμματα του Μίλτος Τεντόγλου προς την κερκίδα. Κάθε άλμα και το πρώτο πράγμα που έκανε ο 24χρονος άλτης είναι να κοιτάει προς τον Γιώργο Πομάσκι. Να δει τις αντιδράσεις του. Να ακούσει τις οδηγίες του. Περισσότερο και από το αν ήταν καλό το άλμα. Για να πάει λίγο πιο μακριά. Λίγο πιο σωστά.Μιλούνε με τα μάτια προπονητής και αθλητής. Οι προπονητές πίσω από τις επιτυχίες μεγάλων αθλητών. Είναι πάντα το κρυφό μυστικό. Ο δάσκαλος, ο καθοδηγητής, ο εκπαιδευτής. Συμβαίνει και αλλού, όχι μόνο στον αθλητισμό. Αυτό δε χτίζεται σε μέρες, εβδομάδες και μήνες. Είναι δουλειά που κερδίζεται με το χαρακτήρα και με προσπάθεια αντίστοιχη του σώματος που κάνει για να μπορέσει να διακριθεί.
Τα χρυσά μετάλλια των δύο αθλητών στο Μόναχο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου δεν ήρθαν τυχαία. Ούτε είναι αποτέλεσμα της μέρας. Η εξοντωτική δουλειά ετών έφτασαν τους αθλητές στην ύψιστη διάκριση.
Οι προπονητές απογειώνουν έναν αθλητή με τον οποίο χτίζουν μία δυνατή σχέση. Αυτός είναι ο στόχος. Στον αθλητισμό και τα ίδια τα σωματεία λόγω οικονομικής ένδειας, δε μπορούν να επενδύσουν στους καλύτερους προπονητές.
Ο Γιώργος Πομάσκι πολλά χρόνια τώρα προπονεί το σώμα και το πνεύμα πολλών αθλητών. Στον Τεντόγλου έχει βρει αυτό που αναζητούσε. Μπορεί και να μη συναντούσε στη μεγάλη του καριέρα, έναν αθλητή που να μπορεί να κάνει όλα αυτά που πετυχαίνει ο κορυφαίος αθλητής στίβου στην Ελλάδα. Πάλι θα ήταν πετυχημένος. Δικαιούνταν όμως από τη ζωή, να το ζήσει και αυτό. Να δει ένα αθλητή να κάνει το 101 από όσα του διδάσκει.
Ο Ναπολέων Κεφαλόπουλος δεν είχε τις ανάλογες επιτυχίες του Πομάσκι, γιατί το βάδην δεν είναι τόσο προβεβλημένο όσο τα άλματα. Το βάδην είναι σκληρό αγώνισμα, πολύ απαιτητικό σε τεχνική και πολύ μοναχικό για τις προπονήσεις των αθλητών. Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη άφησε τον πρωταθλητισμό για πολλά χρόνια και τον ξανάπιασε το 2011. Έκανε για κάποια χρόνια μία διαδρομή αναμενόμενη, αλλά χωρίς να φανεί ότι μπορεί να πετύχει μεγάλη διάκριση. Το 2019 πήγε στον Κεφαλόπουλο. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Στους Ολυμπιακούς 8η, στο Παγκόσμιο 4η, τώρα στο Πανευρωπαϊκό 1η. Κάτι έχει προσφέρει ο προπονητής και όλοι όσοι ασχολούνται με τον αθλητισμό το αντιλαμβάνονται. Σε άλλες περιπτώσεις δε θα είχε επενδύσει σε μία 35χρόνη αθλήτρια. Αλλά είδε το πείσμα και τη δίψα για διάκριση που είχε η Αντιγόνη, αλλά και την διάθεση για προπόνηση. Τίποτα δε γίνεται από μόνο του ή με ευχές. Κρύβει πολύ κόπο και πόνο αυτή η χαρά των λίγων δευτερολέπτων όταν πανηγυρίζεις τη διάκριση.
Ο ΠΣΑΤ πριν λίγα χρόνια βράβευσε τον Πομάσκι και στο πρόσωπο του οι αθλητικοί συντάκτες βράβευσε όλους τους προπονητές που κάπου χαμένοι σε Στάδια και σε γυμναστήρια κάνουν αυτό το σημαντικό έργο. Μη ξεχνάμε ότι και τον Τεντόγλου κάποιος προπονητής είδε το ταλέντο του και τον οδήγησε στο στίβο. Κάπου παλιά, κάπου μακριά στα Γρεβενά. Ο Βαγγέλης Παπανίκος.
